168) CZY LUCYNA TO DZIEWCZYNA? / 1934 / reż Juliusz Gardan 🙂

Eugeniusz Bodo i Jadwiga Smosarska

MOJA OCENA: 7/10 (dobry)

Gatunek: Komedia obyczajowa

Lucyna, córka bogatego przemysłowca, wraca po studiach i uzyskaniu dyplomu inżyniera z zagranicy do kraju, lecz ojciec nie zgadza się, by pracowała. Lucyna wpada na zabawny pomysł. W męskim przebraniu uzyskuje posadę technika i zostaje pomocnikiem inżyniera Żarnowskiego. Więcej jednak interesuje się osobą swego przełożonego aniżeli zdobyczami wiedzy technicznej. Po pewnym czasie zdobywa sympatię
Stefana i staje się uczestnikiem jego kawalerskich eskapad, starając się wszelką cenę zdobyć jego serce i zniechęcić go do narzeczonej, Tuni. Po jednej birbantce w nocnym lokalu Lucyna, jako Julka Kwiatkowska, siostra Juliana Kwiatkowskiego udaje sie do mieszkania Żarnowskiego, żeby dowiedzieć się co stało się z jej bratem, którego od wczoraj nie ma w domu. Piękna panna robi na Stefanie silne wrażenie. Stefan dopiero w finale przekonuje się, że panna Kwiatkowska i jej brat to jedna i ta sama osoba. Czuje się nieco urażony w swej godności, ale uczucie jest mocniejsze niż zadraśnięta ambicja...

Polskie kino międzywojnia ma swój niesamowity klimat, który wciąż mnie zachwyca na nowo. Seans opiera się głównie na grze aktorskiej, która wyznacza poziom filmu. Do tego dochodzą kostiumy, piękna scenografia i rytmiczna muzyka. Nie zapominając o scenariuszu, tworzy to zazwyczaj obraz niezwykły. „Czy Lucyna to dziewczyna?” to prosta i przyjemna w formie komedia, która mimo upływu lat wciąż śmieszy i urzeka. Mimo że w fabule można doszukać się wielu nieścisłości i zaprzeczeń, to zupełnie nie przeszkadza to w odbiorze filmu. Juliusz Gardan po raz kolejny zabrał mnie w podróż do tego magicznego świata.

Na ekranie błyszczy Jadwiga Smosarska, która wciela się zamiennie w damską i męską rolę. Jako chłopiec pokazuje swoje techniczne umiejętności i wiedzę, którą nabyła w czasie studiów. Jej przebranie jest również źródłem wielu zabawnych scen, kiedy to niewiele brakuje do zdradzenia jej prawdziwej tożsamości. Natomiast jako Lucyna aktorka zachwyca swoją urodą i wdziękiem. Wraz z Eugeniuszem Bodo tworzy niezapomniany duet. Charakteru i emocji ich relacjom dodają utwory przez nich wykonywane. Piosenki napisane przez Henryka Warsa bardzo miło się słucha i łączy z sensem fabuły. I nie można zapomnieć o Mieczysławie Ćwiklińskiej, która jest najbardziej uroczą starszą panią, jaką dane mi było oglądać na ekranie!

Tematyka filmu oscyluje między wątkiem miłosnym a realiami ówczesnych czasów. Reżyser nie ukazuje typowej miłości, a wokół niej zręcznie buduje całą resztę filmu. Nie dość, że taki zabieg dostarcza dodatkowej rozrywki, to sprawia, że produkcja pomimo swojej prostoty zachowuje wysoki poziom. Nietrudne do odgadnięcia zakończenie, błędy merytoryczne w scenariuszu i naiwność łatwo można wytknąć teraz, z perspektywy czasu. Myślę, że to przydatna umiejętność, żeby podczas takiego seansu nie oceniać go od strony naszych czasów, ale jednak żeby uszanować i zrozumieć fundamenty polskiego kina. Bo „Czy Lucyna to dziewczyna?” jest właśnie jedną z wielu cegiełek, która naszą kinematografię zbudowała i ukształtowała. Jak dla mnie miło spędzony czas.

SKALA: 

Zygmunt Chmielewski, Jadwiga Smosarska i Eugeniusz Bodo 

Jadwiga Smosarska i Kazimiera Skalska

Eugeniusz Bodo, Jadwiga Smosarska i Elżbieta Antoszówna

Reżyseria: Juliusz Gardan / Scenariusz: Konrad Tom / Zdjęcia:   Zbigniew Gniazdowski / Muzyka: Henryk Wars

Obsada:

Jadwiga Smosarska – Lucyna Bortnowska vel Julian Kwiatkowski

Eugeniusz Bodo – inżynier Stefan Żarnowski

Zygmunt Chmielewski – Paweł Bortnowski, ojciec Lucyny

Mieczysława Ćwiklińska – hrabina Renata Czermińska, ciotka Lucyny

Władysław Grabowski – baron Amadeusz Maria de Witz

Kazimiera Skalska – Tunia Żmijewska, narzeczona Żarnowskiego

Zofia Czaplińska – Małgosia, niania Lucyny

Paweł Owerłło – K. Braun, dyrektor fabryki