105) „YOKMOK” /1963 / reż Stanisław Możdżeński 😐

Piotr Możdżeński i Emil Karewicz

MOJA OCENA: 6/10 (niezły)

Gatunek: Dramat / Psychologiczny

Dzieje byłego oficera marynarki: który po wojnie szukając spokoju ukrywa swą przeszłość, co budzi nieufność władz; prawdziwa wartość bohatera ujawnia się w momencie zagrożenia budowanego właśnie falochronu. Były kapitan Żeglugi Wielkiej, Klimecki, więzień oflagu, pracuje w małym porcie nadbałtyckim, ukrywając swą przeszłość i używając innego nazwiska.

104) KLUB KAWALERÓW / 1962 / reż Jerzy Zarzycki 🙂

Irena Kwiatkowska i Wacław Kowalski

MOJA OCENA: 7/10 (dobry)

Gatunek: Komedia / Muzyczny

Film muzyczny zrealizowany na podstawie sztuki Michała Bałuckiego, popularnego polskiego dramaturga końca XIX wieku, którego dorobek zaliczany jest do żelaznego repertuaru polskich teatrów. Jego najbardziej znanymi sztukami są – obok „Klubu kawalerów”- „Dom otwarty” i „Grube ryby”. Akcja filmu rozgrywa się w Krakowie, na początku XX wieku. Kilku miejscowych antyfeministów zaliczających się do lokalnej elity towarzyskiej zakłada Klub Kawalerów.

103) NOWY / 1969 / reż Jerzy Ziarnik 🙂

Kazimierz Opaliński, Jolanta Lothe i Damian Damięcki

MOJA OCENA: 7/10 (dobry)

Gatunek: Komedia

„Nowy” to fabularna, pełnometrażowa wersja satyrycznej noweli „Nowy pracownik” nakręconej przez Jerzego Ziarnika na zamówienie Centralnej Rady Związków Zawodowych.

22-letni Henryk Sochocki, kawaler ze wsi Wólka koło Legionowa, rzuca pracę w miejscowym POM-ie, gdyż – jak głosi komentarz na początku filmu – „nie było tam pasjonującej walki o wykonanie planu czy atmosfery zwycięstwa nad obiektywnymi trudnościami kooperacji”. Henryk wybiera się więc w poszukiwaniu pracy do stolicy.

102) PIECZONE GOŁĄBKI / 1966 / reż Tadeusz Chmielewski 😐

Adam Mularczyk, Krzysztof Litwin, Wacław Kowalski i Jerzy Karaszkiewicz

MOJA OCENA: 6/10 (niezły)

Gatunek: Komedia

Po dwóch świetnych komediach: „Ewa chce spać” i „Gdzie jest generał?” Tadeusz Chmielewski zyskał w połowie lat 60. miano najwybitniejszego wówczas twórcy komediowego w polskim kinie. Za splendorem szły jednak wysokie oczekiwania. I choć „Pieczone gołąbki” nie dorównują klasą dwóm wspomnianym dziełom, to Chmielewski nie zawiódł widzów proponując im kolejną „realistyczną komedię surrealistyczną”.